Joni Bolos Sekolah
Saat aku mengerjakan tugas sekolah kemarin, aku melihat-lihat kembali file-file tugas yang sudah lama aku kerjakan dulu. Dan aku menemukan cerpen konyol ini (pembuatannya April 2014, hampir satu tahun yang lalu). Kebetulan blog ini sedang agak sepi, dan kelihatannya label 'fiction' masih sedikit isinya, jadi kupasang saja di sini. Oiya, cerpen ini dibuat untuk tugas Basa Jawa, jadi jangan kaget kalau bahasanya 'sedikit' aneh...
Ning jero kelas kuwi, murid-muride podo rame kabeh. Ono sing gojekan, dolanan hape, klothekan nganggo meja, lan liya-liyane. Ramene kelas kuwi nganti krungu marang para guru ingkang nindakake rapat. Biasane nek wis ngono kuwi ana salah sawijine guru sing ngandhani para murid supaya ora rame. Tapi jalaran dina iki murid-murid wes rampung anggone ujian semester, murid-murid wis ra duwe kegiatan meneh. Arep diwenehi tugas yo ra mungkin, lha wong bijine wis arep dilebokke rapot kabeh, wis ra isoh diowahi. Mula arep rame koyo piye yo mung dijarke wae. Gurune yo wis males sing arep ngelingake, pancen dhasare bocah-bocah kuwi angel dikandhani.
“Pri, ayo metu ae! Aku wes suwe ra dolan ning warnet. Sirahku mumet iki seminggu mikir abot terus,” ajake Joni.
“Aduh, Jon... Ojo mbolos ta. Awake dewe iki durung diolehke metu. Aku wedi engko ndak disengeni karo Pak Guru,” Supri nanggepi Joni. Tangane iseh nyekel tab seng ket mau diutak-atik.
“Mbok rasah wedi ngono ta. Gurune saiki mesthi do mumet kabeh gawe rapot. Awake dewe arep mulih jam 12, arep mbolos, opo arep ra mangkat sisan yo ra bakal digagas.”
“Omonganmu yo ono benere. Yo wis, tak beres-beres tas dhisik. Mengko ning warnet biasane kae to?”
“Iyo.”
Banjur bocah loro kuwi mlaku bareng menyang parkiran karo nggendong tase dhewe-dhewe. Supri sing awake lemu rodo rekasa menek tembok sekolah. Joni njunjung awake Supri banjur ngetutke Supri metu seko sekolahan. Bocah loro kuwi mlaku alon-alon ing trotoar ngarep sekolah karepben ora konangan karo satpam. Sawise ngelewati gedung sekolahan, Supri lan Joni mlayu-mlayu nganti kethuk warnet sing jarake pancen cedhak karo sekolahe.
Joni tekan ning ngarep warnet dhisik. Supri sing kabotan awak iseh mlayu karo menggos-menggos. Joni mung isoh ndelok kancane kuwi karo ngguyu cekikikan. Banjur bocah loro kuwi golek panggon dhewe-dhewe ning jero warnet terus dolanan game Lost Saga. Supri karo Joni podo gayeng dolanan.
Ora kroso, wis telung jam bocah loro kuwi nyekel mouse karo ndeloki monitor. Supri wis mulai kesel, dheweke ngomong karo koncone sing lungguh ning sandinge,
“Jon, ayo wis ae dolanane.”
“Wis? Yo, ayo genti Point Blank ae!”
“Udu kuwi sing tak karepke Jon. Awakku wis pegel dolanan ket jam 9 mau. Aku kepingin mulih”
“Mbok engko sik wae to, Pri. Aku durung puas iki.”
“Alah. Yo wis, aku tak mulih dhisik yo?”
“Yo. Ngati-ati anggonmu mlaku”
Let sedelo awake Supri sing lemu wis ra kethok maneh. Joni iseh dolanan game, dheweke seng wiwit cilik wis kulina dolanan game ora kesel-kesel. Nanging pas tengahe dolanan, atine Joni krasa ora kepenak. Ket mau tembak-tembakan yo kalah terus, padahal biasane Joni menangan. Joni cepet-cepet metu seko panggonane banjur menehake duwit pitung ewu karo sing jaga warnet. Dheweke pengen langsung mulih.
Lagi ae ngadheg ning ngarep lawang, ana wong sing mbalang sirahe Joni nganggo watu. Joni ngelus-elus sirahe karo mringis, jebule metu getihe lumayan akeh. Joni ndelok seko kadohan ana bocah gedhe dhuwur nganggo seragam sekolahe. Sawise digatekake, jebule kuwi Dul. Murid kelas telu sing gaweane gelut.
“Kowe wingi ngopo karo pacarku, Su?” takone Dul karo mblalak. Joni bingung, wong dina minggu wingi Joni ing jero omah terus amarga awake masuk angin. “Aku ra mudeng opo-opo, Mas. Dudu aku...” “Rasah kakehan alesan kowe, reneo nek wani!”
Joni wedi banget, dheweke pancen ra mudeng masalahe. Joni langsung tangi banjur mlayu supaya ora digebuki Dul. Pas wis rada adoh, Joni ndhelik ning mburi wit. Dul lewat ning ngarepe Joni, nanging dheweke ra mudeng nek Joni ndhelik. Dul bablas mlayu nggoleki Joni meneh.
“Alhamdulillah, wis aman,” batine Joni karo ngelus dada. Lagi wae ngomong ngono kuwi mau, Joni mbengok “Aaaaa....”, titite Joni dicokot semut. Dul sing mau ra mudeng panggone Joni saiki bali ngoyak meneh. Joni banjur mlayu meneh.
Saiki playune Joni isoh disusul karo Dul amarga anune Joni iseh kelaran. Joni bingung arep mlayu nang ngendi. Dheweke mlayu tekan alas sing ana akeh wit pring. Tangane Joni krasa gatel kena glugut. Joni nggaruk-nggaruk tangane ra nggatekake sing ana ing ngarepe. Banjur Joni kepleset lan kecebur ing kali. Dul ngetutke Joni nganti panggonan kuwi mau. Dul weruh tase Joni, nanging ra isoh nemokake wonge. Banjur Dul lungo meneh, raine abang ngempet nesu.
Joni klelep ing jero banyu. Dheweke asline ra isoh nglangi. Untung akhire Joni isoh slamet lan munggah seko kali kuwi. Banjur Joni jipuk tase sing nyangkut ning wit lan mlaku menyang omahe. Awake Joni lara kabeh, dheweke nyesel ngopo kok ndadhak mbolos sekolah. Yen mau ra mbolos mesthi ra bakal pethukan karo Dul.
Kethuk omahe, Joni langsung mbukak pintu lan mlebu tanpa ngomong apa-apa. Ing jero mase Joni lagi dolanan PS karo ngombe jus melon. Ra nganggo mikir meneh, Joni ngeplak sirahe mase sak bantere. Jono sing lagi dolanan PS banjur kaget.
“Kowe ki ngopo kok teka-teka ngeplak sirahku?”. Jono nggatekake adike banjur ngomong meneh, “Kok awakmu koyo gembel ngono ngopo?”
“Iki kabeh sing marai kowe! Yen kowe wingi ra nekat ngapeli Siti ra bakal koyo ngene kedadeyane.”
“Lha trus opo urusane karo kowe?”
“Aku dioyak-oyak karo Dul nganti kecebur kali! Kowe nyadar po ra awake dhewe iki kembar. Dul ra isoh mbedakake rupamu karo aku.”
“Waduh, yo sorry. Aku yo ra ngerti nek kowe mau kepethuk karo Dul.” Joni mung meneng tok. “Mbok wis ta, rasah nesu. Aku duwe game anyar iki.”
Krungu ana game anyar raine Joni langsung sumringah, “Game opo? Ojo bal-balan meneh lho, aku wegah.” “Dudu. Game iki judule Need for Speed. Pokoke apik, kowe mesthi seneng. Kowe ndang genti klambi sik kono!” “Oke siap!”
***
Ning jero kelas kuwi, murid-muride podo rame kabeh. Ono sing gojekan, dolanan hape, klothekan nganggo meja, lan liya-liyane. Ramene kelas kuwi nganti krungu marang para guru ingkang nindakake rapat. Biasane nek wis ngono kuwi ana salah sawijine guru sing ngandhani para murid supaya ora rame. Tapi jalaran dina iki murid-murid wes rampung anggone ujian semester, murid-murid wis ra duwe kegiatan meneh. Arep diwenehi tugas yo ra mungkin, lha wong bijine wis arep dilebokke rapot kabeh, wis ra isoh diowahi. Mula arep rame koyo piye yo mung dijarke wae. Gurune yo wis males sing arep ngelingake, pancen dhasare bocah-bocah kuwi angel dikandhani.
“Pri, ayo metu ae! Aku wes suwe ra dolan ning warnet. Sirahku mumet iki seminggu mikir abot terus,” ajake Joni.
“Aduh, Jon... Ojo mbolos ta. Awake dewe iki durung diolehke metu. Aku wedi engko ndak disengeni karo Pak Guru,” Supri nanggepi Joni. Tangane iseh nyekel tab seng ket mau diutak-atik.
“Mbok rasah wedi ngono ta. Gurune saiki mesthi do mumet kabeh gawe rapot. Awake dewe arep mulih jam 12, arep mbolos, opo arep ra mangkat sisan yo ra bakal digagas.”
“Omonganmu yo ono benere. Yo wis, tak beres-beres tas dhisik. Mengko ning warnet biasane kae to?”
“Iyo.”
Banjur bocah loro kuwi mlaku bareng menyang parkiran karo nggendong tase dhewe-dhewe. Supri sing awake lemu rodo rekasa menek tembok sekolah. Joni njunjung awake Supri banjur ngetutke Supri metu seko sekolahan. Bocah loro kuwi mlaku alon-alon ing trotoar ngarep sekolah karepben ora konangan karo satpam. Sawise ngelewati gedung sekolahan, Supri lan Joni mlayu-mlayu nganti kethuk warnet sing jarake pancen cedhak karo sekolahe.
Joni tekan ning ngarep warnet dhisik. Supri sing kabotan awak iseh mlayu karo menggos-menggos. Joni mung isoh ndelok kancane kuwi karo ngguyu cekikikan. Banjur bocah loro kuwi golek panggon dhewe-dhewe ning jero warnet terus dolanan game Lost Saga. Supri karo Joni podo gayeng dolanan.
Ora kroso, wis telung jam bocah loro kuwi nyekel mouse karo ndeloki monitor. Supri wis mulai kesel, dheweke ngomong karo koncone sing lungguh ning sandinge,
“Jon, ayo wis ae dolanane.”
“Wis? Yo, ayo genti Point Blank ae!”
“Udu kuwi sing tak karepke Jon. Awakku wis pegel dolanan ket jam 9 mau. Aku kepingin mulih”
“Mbok engko sik wae to, Pri. Aku durung puas iki.”
“Alah. Yo wis, aku tak mulih dhisik yo?”
“Yo. Ngati-ati anggonmu mlaku”
Let sedelo awake Supri sing lemu wis ra kethok maneh. Joni iseh dolanan game, dheweke seng wiwit cilik wis kulina dolanan game ora kesel-kesel. Nanging pas tengahe dolanan, atine Joni krasa ora kepenak. Ket mau tembak-tembakan yo kalah terus, padahal biasane Joni menangan. Joni cepet-cepet metu seko panggonane banjur menehake duwit pitung ewu karo sing jaga warnet. Dheweke pengen langsung mulih.
Lagi ae ngadheg ning ngarep lawang, ana wong sing mbalang sirahe Joni nganggo watu. Joni ngelus-elus sirahe karo mringis, jebule metu getihe lumayan akeh. Joni ndelok seko kadohan ana bocah gedhe dhuwur nganggo seragam sekolahe. Sawise digatekake, jebule kuwi Dul. Murid kelas telu sing gaweane gelut.
“Kowe wingi ngopo karo pacarku, Su?” takone Dul karo mblalak. Joni bingung, wong dina minggu wingi Joni ing jero omah terus amarga awake masuk angin. “Aku ra mudeng opo-opo, Mas. Dudu aku...” “Rasah kakehan alesan kowe, reneo nek wani!”
Joni wedi banget, dheweke pancen ra mudeng masalahe. Joni langsung tangi banjur mlayu supaya ora digebuki Dul. Pas wis rada adoh, Joni ndhelik ning mburi wit. Dul lewat ning ngarepe Joni, nanging dheweke ra mudeng nek Joni ndhelik. Dul bablas mlayu nggoleki Joni meneh.
“Alhamdulillah, wis aman,” batine Joni karo ngelus dada. Lagi wae ngomong ngono kuwi mau, Joni mbengok “Aaaaa....”, titite Joni dicokot semut. Dul sing mau ra mudeng panggone Joni saiki bali ngoyak meneh. Joni banjur mlayu meneh.
Saiki playune Joni isoh disusul karo Dul amarga anune Joni iseh kelaran. Joni bingung arep mlayu nang ngendi. Dheweke mlayu tekan alas sing ana akeh wit pring. Tangane Joni krasa gatel kena glugut. Joni nggaruk-nggaruk tangane ra nggatekake sing ana ing ngarepe. Banjur Joni kepleset lan kecebur ing kali. Dul ngetutke Joni nganti panggonan kuwi mau. Dul weruh tase Joni, nanging ra isoh nemokake wonge. Banjur Dul lungo meneh, raine abang ngempet nesu.
Joni klelep ing jero banyu. Dheweke asline ra isoh nglangi. Untung akhire Joni isoh slamet lan munggah seko kali kuwi. Banjur Joni jipuk tase sing nyangkut ning wit lan mlaku menyang omahe. Awake Joni lara kabeh, dheweke nyesel ngopo kok ndadhak mbolos sekolah. Yen mau ra mbolos mesthi ra bakal pethukan karo Dul.
Kethuk omahe, Joni langsung mbukak pintu lan mlebu tanpa ngomong apa-apa. Ing jero mase Joni lagi dolanan PS karo ngombe jus melon. Ra nganggo mikir meneh, Joni ngeplak sirahe mase sak bantere. Jono sing lagi dolanan PS banjur kaget.
“Kowe ki ngopo kok teka-teka ngeplak sirahku?”. Jono nggatekake adike banjur ngomong meneh, “Kok awakmu koyo gembel ngono ngopo?”
“Iki kabeh sing marai kowe! Yen kowe wingi ra nekat ngapeli Siti ra bakal koyo ngene kedadeyane.”
“Lha trus opo urusane karo kowe?”
“Aku dioyak-oyak karo Dul nganti kecebur kali! Kowe nyadar po ra awake dhewe iki kembar. Dul ra isoh mbedakake rupamu karo aku.”
“Waduh, yo sorry. Aku yo ra ngerti nek kowe mau kepethuk karo Dul.” Joni mung meneng tok. “Mbok wis ta, rasah nesu. Aku duwe game anyar iki.”
Krungu ana game anyar raine Joni langsung sumringah, “Game opo? Ojo bal-balan meneh lho, aku wegah.” “Dudu. Game iki judule Need for Speed. Pokoke apik, kowe mesthi seneng. Kowe ndang genti klambi sik kono!” “Oke siap!”
Comments
Post a Comment
What do you think?